یک متاآنالیز منتشر شده در Internal Medicine نشان می دهد که آنتی بیوتیک ها و گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک با شکست های درمانی کمتری در بزرگسالان مبتلا بهCOPDتشدید در مقایسه با دارونما یا عدم مداخله درمانی.

به منظور انجام یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز، Claudia C. Dobler، MD، دانشگاه باند، استرالیا، و دیگران 68 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده، از جمله 10758 بیمار بزرگسال با تشدید حاد را مورد ارزیابی قرار دادند.COPDکه در بیمارستان یا سرپایی درمان شدند.این مطالعه مداخلات دارویی را با دارونما، مراقبت های معمول یا سایر مداخلات دارویی مقایسه کرد.

فواید آنتی بیوتیک ها و گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک

در یک مطالعه مقایسه ای 7 تا 10 روزه آنتی بیوتیک های سیستمیک و دارونما یا مراقبت های مرسوم برای بیماران بستری یا سرپایی، در پایان درمان، آنتی بیوتیک ها با بهبودی تشدید حاد بیماری مرتبط هستند، اما ربطی به بیماری ندارند. شدت تشدید و محیط درمان (OR = 2.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI)، 1.47-2.8-؛ کیفیت متوسط ​​شواهد).پس از پایان مداخله درمانی، در مطالعه بیماران سرپایی با تشدید حاد خفیف، آنتی بیوتیک درمانی سیستمیک می تواند میزان شکست درمان را کاهش دهد (OR = 0.54؛ 95% فاصله اطمینان (CI)، 0.34-0.86؛ قدرت شواهد متوسط).در بیماران بستری و سرپایی با تشدید خفیف تا متوسط ​​یا متوسط ​​تا شدید، آنتی بیوتیک ها همچنین می توانند مشکلات تنفسی، سرفه و سایر علائم را کاهش دهند.

به طور مشابه، برای بیماران بستری و سرپایی، گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک با دارونما یا مراقبت های معمولی مقایسه می شوند.پس از 9 تا 56 روز از درمان، گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک بدون در نظر گرفتن محیط درمان یا درجه تشدید حاد احتمال شکست کمتری دارند (OR = 0.01؛ 95% CI، 0-0.13؛ کیفیت شواهد پایین است).در پایان 9-7 روز درمان، بیماران با تشدید خفیف تا شدید در کلینیک سرپایی و بستری در بیمارستان، تنگی نفس آنها برطرف شد.با این حال، گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک با افزایش تعداد کل و عوارض جانبی مرتبط با غدد درون ریز همراه است.

محققان بر این باورند که بر اساس یافته های خود، پزشکان و همکاران باید مطمئن باشند که آنتی بیوتیک ها و گلوکوکورتیکوئیدهای سیستمیک باید در هر تشدید حاد استفاده شود.COPD(حتی اگر خفیف باشد).در آینده، آنها ممکن است بتوانند بهتر تعیین کنند که کدام بیماران بیشتر از این درمان ها سود می برند و کدام بیماران ممکن است سود نبرند (بر اساس نشانگرهای زیستی، از جمله پروتئین واکنشی C یا پروکلسی تونین، ائوزینوفیل های خون).

به شواهد بیشتری نیاز دارید

به گفته محققان، فقدان داده‌های قطعی در مورد ترجیح آنتی‌بیوتیک‌ها یا درمان با گلوکوکورتیکوئید، و شواهدی مبنی بر استفاده از سایر داروها، از جمله آمینوفیلین، سولفات منیزیم، داروهای ضدالتهابی، کورتیکواستروئیدهای استنشاقی و گشادکننده‌های برونش کوتاه‌اثر وجود ندارد.

این محقق گفت که او پزشکان را از استفاده از درمان های اثبات نشده مانند آمینوفیلین و سولفات منیزیم منع می کند.محققان بر این باورند که اگرچه مطالعات زیادی در مورد COPD وجود دارد، اما بسیاری از داروها برای درمان تشدید حاد COPD شواهد کافی ندارند.به عنوان مثال، در عمل بالینی، ما به طور معمول از برونکودیلاتورهای کوتاه اثر برای تسکین تنگی نفس در هنگام تشدید حاد COPD استفاده می کنیم.اینها شامل آنتاگونیست های گیرنده موسکارینی کوتاه اثر (ایپراتروپیوم بروماید) و آگونیست های گیرنده بتا کوتاه اثر (سالبوتامول) می شوند.

علاوه بر تحقیقات با کیفیت بالاتر، تحقیقات قابل اعتماد در مورد درمان های دارویی، محققان همچنین اشاره کردند که انواع دیگر مداخلات نیز ممکن است ارزش مطالعه داشته باشند.

تعداد فزاینده‌ای از شواهد نشان می‌دهد که درمان‌های غیردارویی خاص، به‌ویژه درمان‌هایی که در اوایل مرحله تشدید شروع به ورزش می‌کنند، ممکن است تشدید متوسط ​​تا شدید بیماران COPD را در بیمارستان بهبود بخشد.انجمن قفسه سینه آمریکا/کنفرانس تنفسی اروپا در سال 2017 دستورالعمل های صادر شده شامل توصیه های مشروط (کیفیت شواهد بسیار پایین) در طول بستری شدن در تشدید حاد COPD است، توانبخشی ریوی را شروع نکنید، اما شواهد جدیدی از آن زمان پدید آمده است که ما به شواهد با کیفیت زیادی از ورزش زودهنگام در طول تشدید حاد COPD برای تأیید اثربخشی ورزش زودهنگام برای تشدید حاد COPD.